سرای من

امتیاز کاربر: / 1
بدخوب 

از سحر پرسی کجا تا بکجا       
آن نسیم سحری رُفتگر ظلمانی است
شب فروغی است ولی تابکجا                
گر شود قٌم فانذرچه عجب غوغا ئی است
حسن دلدار دهد شوق بمعشوق ولی تا بکجا       
دیدن روی دو دلداده چه کم , زیبایی است
صحبت لیلی ومجنون هنوز هست ولی تا بکجا       
زنهارکه این شعله چوخاموش شود بیخردی است
چونکه صحبت ز سرعاشق ومعشوق بود تا بکجا
خلقت اینهمه  اسرارخودش شیـــــــــــدائی است
من که ا ز جنت  فردوس خزید م , ولی تا بکجا
این سرائیست که پیغمبر آن معراجی  اســــــت
حسن یوسف شده خود شهره ولی تا بکجا
انجمن شد که عزت دهد مصر و درش بینائی است   
چونکه خالق بسرشت طیــــــن ولی تا بکجا
زد تبارک بر این خلق که خود زیبائی است
ای هوس باز پی نفس خودت تا بکجا
دلنشینی نبود ؟ باغ خرد جلگهگه  آقائی است
موسیا پند دهی پند پذیر تا بکـــــــــجا
تا که شرمگین نشوی پیش خدا ، لحظه که خود تنهائی  است
سروده از حاج سید عباس موسوی

مادر

امتیاز کاربر: / 5
بدخوب 

مادر ای باغ و گلستا ن وجــــــــــــــــود         ای گلِ سرسبدِ خلقتُ هر بـــــــود ونــبود
ای که درسَخی وصفاصحبت اول داری             توکه این مرتبه داری چــه را کـــم داری
مادر ای سبزه چمن یاس دل انگیز بهار        شبنم برگ گل وعطر گل هـــــنگام بهــار
ای که در خلقت تو خالـــــــــــــــــق مـا         اَحسنت زد که بـــاشد بَرِ او جنت مــــــــا 
مادرم خِلصه باران محبت ازتواســــــت        جان بخشی که همه جان از تو اســــــــت
مادر ای فصل گوهر خاطب اَنفاس کرم              برج ایضاح محبت , چهره گنـــج ونِعــــم
کاشف مهرو وفا, منفعت اهل کـــــــــرم        کشتی اهل قلم , روضه ارباب جَنــــــــــم
آتش عاطفه وحُســــــــن ومِثال ومَسئول        شوکتِ نعمت و آداب وکِرام ومفعـــــــول
قالبِ قلبِ قلوبِ همه از مهرتـــــو است        عزت پیر و جوان از کرم شیرتــواســـت
مـادرم عزت انفاس ز تَبع تو بُــــــــــوَد        گرمی عاطفه و مهر و وفــــا از تو بُـــوَد
ذَهب مِعراج رجل از کف آداب تواست        مسکن روح به اَبدان همه ازلطف تواست
کمترینم که بگفتم بَرٍ مـــــــا د ر شعری        موسیا شعر نگفته چه بلند است مــــــاد ر 
سروده از حاج سید عباس موسوی

سعــــــــا د ت

شاکران را تو بگو عقده گشائی بکننــــــــــد     زین که شاکر بشویم جمع هماهنگ داریـــــــــــــــــــم  
هرکلامی که ازذات وصفا گفته شود نی زهوس      مردمان نیک بدانند در آن روزنه جائی داریــــــــــم
اینهمه آدمکانند و همه خلق پرســـــــــــــــت    راز دیوانگی وعاشقی و مٌهر خدائی داریـــــــــــــــــم
تا که عابد نشوی ره به کمالی نبــــــــــــری     ما که آنیم چو در مشی یمینان ردپایی داریـــــــــــــــم
شاعر شعروشعور،شوق وصفا وکــــــــردار    وقت ریحان وریاض برسراسرارکلامی داریــــــــــــم
خلصه عطر بهاران همه از لطف خداســــت    باشد این جامه زیبنده به تن چونکه خدائی داریــــــــم
وقت خواندن وقت ماندن همه درشوق وخیال    چون خیالی است،به وقت گذران وای چه برسرداریـم
لطف لاطف همه مشمول شود بی کم کاسـت    ماچه باشیم که زین سفره چه مقدار ثمن برداریــــــــم
روضه وجنت رضوان ندهند جزء بشـــروط    ما اگر سوی خود آئیم دراین قافله جائی داریـــــــــــم
ما کجابهرسعادت بدهیم جان ودل ودین وعمل    برسرتبع منش چون روش خود به هیاهوداریـــــــــــم
موسیا گرتوبمشاطه کنی روی خودت رازیبا    باخبرباش زسیرت نی بصورت روی زیبا داریــــــــم
سروده از حاج سید عباس موسوی

مکافات عمل

آنان که قلم بَرروی آثار کشیدنـــــــــــد       دیوانه شدند یکدفعه بر دام جهیدنـــــــــــــد

آ نان که کنند پاک سئــوال ازته ریشـــه     نا گفته نماند که چون مور بَرِ لانه خزیدنـد

آنان که کنند فخــر وتکبـرهمه آفـــــاق         محبوس شوند چونکه خلائق رمیدنــــــــــد

آنان که به تاب وتعب ازخویش گریزند          درمانده شونـد وقتی که درعُسر لحیدنـــــــد

آن فربه نادانِ سخن چین وسـخن دوز          خوشحال شود چونکه ببیندهمه درهم تنیدند

آنکس که بود عافیت اندیش به کارش           ناظر شود آن موج سواران که رهیدنـــــد

موسیا هرکه زند بردگران هر لقب بد           باشد که شود بی کس ورندان بگریزنــــــد

سروده ازحاج سید عباس موسوی